Ford Pinto var svar Ford Motor Company við vaxandi samkeppni frá japönskum og evrópskum smábílum á sjöunda áratugnum. Pinto var hannaður með miklum látum – aðeins voru 25 mánuðir frá fyrstu hugmynd að framleiðslu – og var settur á markað árið 1970 sem 1971 módel.
Pinto var nokkuð vinsæll bíll hér á landi en þótti skrítinn bíll. Pinto og AMC Pacer áttu það sammerkt að þykja skrítnir bílar.
Markmiðið var að framleiða léttan, hagkvæman og einfaldan bíl sem kostaði undir $2,000 (um 265 þús. kr.) og vó minna en 2,000 pund (um 907 kg.) Pinto varð strax vinsæll fyrir einfaldleika, stílhreint útlit og aðlögunarhæfni að mismunandi þörfum kaupenda.
Bíllinn sem er á myndunum með þessum pistli er frá árinu 1974. Árið 1974 markaði ákveðin tímamót í þróun Pinto. Útlitsbreytingar voru hóflegar – lítil breyting á grilli og ljósum – en mikilvægara var að Pinto fór nú að bjóða nýja og öflugri vélakosti sem jók notagildi bílsins verulega.
Vélarkostir og afköst
Ford Pinto 1974 bauð upp á þrjár mismunandi fjögurra strokka línuvélar, sem höfðu hver sín sérkenni:
- 1.6L Kent I4 (98 ci): upprunalega frá Ford í Evrópu. Hún var einföld og bensínsparandi en ekki mjög kraftmikil. Um 54–62 hestöfl, og var smám saman að hverfa af markaði í Bandaríkjunum árið 1974.
- 2.0L OHC I4 (122 ci): svokölluð „Lima“-vél sem varð vinsæl fyrir traustan gang og gott afl fyrir stærð bílsins. Um 86–100 hestöfl.
- 2.3L OHC I4 (140 ci): ný af nálinni árið 1974. Hún bauð um 90–100 hestöfl og hafði meira tog og aksturseiginleika. Þessi vél varð síðar lykilhluti í þróun annarra Ford-bíla, s.s. Mustang II.
Flestar vélar komu með einföldum blöndungi (single-barrel carburetor), þó tvöfaldur blöndungur (2-barrel) hafi verið í boði í sumum afkastameiri útfærslum.
Gírkassar og undirvagn
Kaupendur gátu valið milli:
- 4 gíra beinskiptingar
- 3 gíra sjálfskiptingar (C3 automatic)
Pinto var með afturdrifi (RWD) og einfaldri grindarlausri (unibody) byggingu. Afturfjöðrun var með stífum öxli og blaðfjöðrum, á meðan framfjöðrun notaði McPherson-struts, sem var sjaldgæft í þessum verðflokki og gerði bílnum kleift að veita mýkri og betri aksturseiginleika. Takið eftir fjöðrunum að aftan á myndunum.
Öryggi og gagnrýni
Þrátt fyrir vinsældir lenti Pinto í gagnrýni fyrir eldhættu við aftanárekstur, og árið 1974 var þessi umræða að færast í aukana.
Ford hafði þó ekki enn innleitt afgerandi breytingar á grind eða eldsneytiskerfi á þessum tímapunkti.
Innrétting og möguleikar
Bíllinn sem við fjöllum um og er á myndunum hér – 1974 Pinto með ljósum vinylsætum sem eru sögð custom – gæti verið með sjaldgæfa innréttingarsamsetningu. Ljós vinylsæti, sérstaklega í „cream“, „light saddle“ eða „ivory“ tónum, voru ekki algengustu valkostirnir á þessum tíma. Þetta getur bent til einhvers af eftirfarandi:
- Sérstakur innréttingarpakki eins og „Luxury Interior Trim“ eða „Decor Group“
- Einstaklingsbundin sérpöntun hjá umboði (dealer custom)
- Eftirmarkaðsbreyting sem hefur verið vönduð og í samræmi við stíl tímabilsins
Þessi sérstaða eykur sögulegt gildi bílsins og gæti haft jákvæð áhrif á verðmat, sérstaklega ef sætin eru í upprunalegu ástandi eða í samræmi við upprunaleg gögn um bílnum.
Var Pinto sniðugur bíll?
Ford Pinto 1974 stendur sem dæmi um það hvernig bandarísk bílahönnun reyndi að bregðast við breytingum í markaði og aukinni kröfu um hagkvæmni og einfaldleika.
Með öflugri vélarkostum, nothæfri hönnun og fjölbreyttum möguleikum í innréttingu, varð Pinto vinsæll bíll á sínum tíma – og í dag er hann orðinn sögulegur safngripur og athyglisverður bíll fyrir safnara og áhugafólk.
Myndir fengnar að láni á Streetside Classic.
Umræður um þessa grein