Innlit á mótorhjólasýningu á Englandi

Innlit á mótorhjólasýningu á Englandi

Á dögunum átti blaðamaður Bílabloggs þess kost að heimsækja alvöru mótorhjólasýningu á Englandi, „The International Classic MotorCycle Show“ sem var haldin í bænum Stafford, í um klukkustundarfjarlægð frá Manchester.

Þegar þangað var komið kom í ljós að mótorhjólin höfðu yfirtekið sýningarsvæði búnaðarsamtaka Staffordsýslu, og í stað bænda og búaliðs með sinn búfénað, réðu hér ríkjum síðhærðir og skeggjaðir mótorhjólamenn í tilheyrandi leðurgöllum, auk almennra borgara sem voru komnir á staðinn til að virða það fyrir sér sem hér var að sjá.

Sýningarsvæðið var mjög stórt. Á grundunum í kring voru hjólhýsi og ferðabílar, og þar hjá hafði mönnum verið úthlutað svæði til að sýna það sem þeir voru að bjóða til sölu.

Búið var að setja upp nokkra söluvagna, þar sem menn gátu keypt sér borgara, samlokur og margt fleira auk þess að fá sér hið bráðnauðsynlega breska te!

Eins manns rusl er annars manns gull

Þarna mátti sjá allar útgáfur af sölubásum. Sumir höfðu bara dreift úr sínu góssi beint á grasið, en aðrir voru með virðulega sölubása í tjaldi eða við hlið bílsins síns.

Og það var nánast ótrúlegt hvað sumir voru að reyna að selja þarna. Raðir af plastkössum í ýmsum stærðum, fullir af einhverju dóti sem oft var erfitt að átta sig á, gamlir úðabrúsar og íhlutir í mótorhjól.

Margir „gullmolar“ til sýnis

En á sýningarsvæðinu voru nokkrar skemmur, sumar allstórar og þar inni var verið að sýna allt það besta á staðnum.

Í stað nautgripa, svína eða annars búfénaðar mátti sjá raðir af gljáfægðum mótorhjólum, sum af þeim algerir „gullmolar“ ef marka mátti orð samferðarmanna minna. Þetta voru jafnt hjól í eigu einstaklinga og safnara, en einnig voru sérstakir sölubásar fyrirtækja sem sérhæfa sig í sölu klassískra mótorhjóla.

Þá var í einum skálanum uppboð í gangi af hálfu Bonhams-uppboðsfyrirtækisins, og það voro dágóðar upphæðir sem mátti heyra þegar sum hjólin voru slegin hæstbjóðanda.

En fyrir mig sem hef lítið vit á mótorhjólum (hef ekki einu sinni réttindi til að aka slíkum gripum) þá var ekki síður forvitnilegt að virða fyrir sér gesti og gangandi. Mikið bar á karlmönnun í eldri kantinum, flestir gráhærðir og síðskeggjaðir, sumir með höfuðklúta og undantekingarlítið í vel „tilkeyrðum“ leðurgalla.

Einnig voru þarna á milli einn og einn sem greinilega hafði skipt út „skrifstofugallanum“ fyrir „leðurgallann“ og naut þess að skoða það sem var í boði.

En fyrir mig var þetta upplifun að sjá þetta allt, og þrátt fyrir kalsalegan vindinn þarna í Stafford, þá hefði ég ekki viljað missa af þessari heimsókn.