Þegar fólk kemur á bílasölu eða í bílaumboð er eðlilegt að það prófi bíl eða bíla áður en veskið er tekið upp. Hér rifja tveir gamlir bílasalar upp reynsluakstur tveggja viðskiptavina. „Reynsluakstur sem seint gleymist“ á við í báðum tilvikum.
Sögurnar eru tvær af fjölmörgum sem lesa má á umræðuþræði síðunnar Quora.com um samskipti bílasala og viðskiptavina. Leyfði undirrituð sér að snara textanum yfir á okkar ástkæra og ylhýra:
Sérstakur áfangastaður í reynsluakstri
Maður nokkur skrifar:
Ég hef starfað sem bílasali undanfarin þrettán ár.
Að jafnaði fer ég nú ekki með viðskiptavinum í prufurúnt nema það sé augljóst að viðkomandi vilji bara prófa bílinn til að sýna sig fyrir kærustunni (eða einhverjum) á töff bíl sem hann á ekki.
Ekki luma ég á einhverri magnaðri hraðaksturssögu viðskiptavinar í reynsluakstri en það er ein reynsluaksturssaga sem stendur upp úr. Saga sem ég mun sennilega aldrei gleyma.
Maður kom á bílasöluna og vildi prófa bíl. Það var Honda Accord sem hann vildi endilega prófa. Jú, það var nú alveg sjálfsagt og sá ég ekki ástæðu til að fara með í bíltúrinn heldur gerði ég bara eins og vanalega; tók ljósrit af ökuskírteininu, rétti manninum lyklana og sendi manninn í bíltúr.
Ég sá manninn aldrei aftur. Og bílinn raunar ekki heldur.
Maðurinn stal bílnum ekki af því að hann langaði til að eignast þennan Accord, selja hann eða taka úr honum varahluti. Nei, hann fór með hann í pressuna! Bílapressuna!
Hann ók bílnum út af bílastæðinu okkar og beinustu leið í næstu endurvinnslu og þar lét hann „pressa“ bíllinn. Var þetta gert án þess að nokkur bæði manninn að sýna fram á að hann ætti bílinn. Honda Accord fór beinustu leið í bílapressuna.
Það sem gerir þetta jafnvel ótrúlegra er að í bílnum var áberandi spjald frá bílasölunni! En ætli maðurinn hafi ekki verið búinn að fjarlægja allar merkingar bílasölunnar áður en hann lét farga bílnum? Það hlýtur bara að vera, ekki satt? NEI! Nefnilega ekki!
Þegar ég mætti á staðinn í leit að upplýsingum um bílinn og örlög hans var eitt það fyrsta sem ég rak augun í spjaldið frá bílasölunni minni – það hékk uppi á vegg þar sem allir gátu virt það fyrir sér.
Þetta var grátbrosleg saga um það þegar ég lánaði „viðskiptavini“ bíl til reynsluaksturs en sá stal bílnum og lét svo pressa hann.
Krúttleg eldri kona mætir á svæðið
Hér er hin sagan og hana skrifar fyrrum bílasali:
Um árabil vann ég í bílabransanum og sem bílasali var það einföld vinnuregla að taka afrit af ökuskírteini viðskiptavinar fyrir reynsluakstur. Svo var oftast farinn sami rúnturinn; tiltölulega lítill hringur, þar af smá spotti eftir hraðbrautinni þar sem hægt var að gefa aðeins í.
Maður leyfði fólki samt ekkert að aka mjög hratt eða glannalega heldur bara innan marka. Ég hvatti fólk iðulega til að taka aðeins á bílnum ef viðkomandi virtist öruggur og allt í sóma. Það er alltaf gaman að leyfa þessu aðeins að öskra!
Dag nokkurn kom ósköp ljúf kona um áttrætt á bílasöluna. Hana bráðvantaði bíl því hún hafði klesst sinn 17 ára gamla Ford Taurus þegar hún ók upp á gangstéttarbrún og einhvern veginn hafði bíllinn hafnað á póstkassa. Eftir viðureignina við póstkassann var Taurus-inn eiginlega bara úr leik. Ekki kom fram hvernig póstkassinn leit út eftir þetta.
Við vorum með notaðan Mercury Sable til sölu og það þótti mér hinn prýðilegasti bíll handa konunni þar sem þetta er í raun sami bíll í grunninn; yngri bíll sem heitir bara Mercury en ekki Ford.
Meðan konan prófaði bílinn sagði hún mér hvernig Taurus-inn endaði á póstkassanum. Hún sagðist óvart hafa stigið á bensíngjöfina í stað bremsunnar, dúndrað á gangstéttarbrúnina og olíupannan hreinlega rifnað undan bílnum og já, svo endaði bíllinn sem fyrr segir á póstkassanum.
Jæja, hún leggur í stæði og ég fer aðeins yfir hvað sé ólkt með bílunum tveimur, þótt það sé nú fátt. Og þá gerist það! Hún ætlaði að setja í bakkgír en áttaði sig ekki á að bíllinn var í „Drive“, ók upp á gangstétt og reif við það stuðarann af bílnum.
Olíupannan var samt enn á sínum stað og tjónið ekki verulegt en það þurfti samt að laga slatta eftir þetta. Við gerðum ekkert mál úr þessu enda var þetta bara óhapp og ekkert til að gera veður út af.
Næsta dag kom hún aftur á bílasöluna til að prófa annan bíl, og svo annan daginn eftir. Hún kom um það bil tíu sinnum í viðbót til mín til að prófa bíla og ég þurfti að fara með henni.
Ég var taugaóstyrkur í hvert einasta skipti og leið hreint ekki vel. Að lokum keypti hún nýlegan smájeppa. Ekki veit ég hvort hún sé búin að klessa þann bíl eður ei.
Þetta voru nú sögurnar tvær. Vilt þú lesa fleira bílasölutengt? Þá má mæla með eftirtöldu:
Er þjónustan betri ef viðskiptavinur virðist ríkur?
Svona töluðu sölumenn bílaumboðanna í denn
Algjör skúrkur: Sagan af Darren og Dave
„Ertu klikkaður?“ Bílasali brjálast
Fóstbræður: „Útvarp og segulband?“
?Hvað finnst þér, lesandi góður? Smelltu hér til að skapa umræður við Facebookfærslu þessarar greinar! Og endilega láttu þér „líka“ við okkur á Facebook til að missa ekki af fréttum úr bílaheiminum.
Umræður um þessa grein