Vörubílstjórar eru auðvitað á ferðinni á undarlegustu tímum og það er einmitt þá sem undarlegir hlutir eiga sér stað. Sögur bandarískra vörubílstjóra eru fjölmargar og hér er ein góð – um það sem ekki er á ferli í dagsbirtu!
Það er mjög svo áhugaverður þráður á Reddit, tveggja ára gamall, þar sem vörubílstjórar greina frá því furðulegasta sem þeir hafa upplifað á ferðum sínum um hina ýmsu vegi og vegleysur Bandaríkja Norður-Ameríku.
Hér er ein virkilega hrollvekjandi og ætti hún við réttar aðstæður að fá hárin á einhverjum til að rísa en hér er best að hafa þetta bara nokkuð beint eftir þeim sem segir söguna. Sá hefur notandanafnið DWL52 og ekki mikið á því að græða en ég hjálpa honum aðeins með íslenskuna og þá er þetta um það bil svona:
Vakinn um miðja nótt í vörubílnum
Ætli óhugnanlegasta sagan mín sé ekki frá því ég var á leiðinni á vörubílnum frá Tucson í Arizona til Salt Lake City í Utah. Það eru nokkur ár síðan og þjóðvegurinn hafði farið í sundur í miklum vatnavöxtum skömmu áður og stóðu viðgerðir yfir á stórum vegarkafla. Þess vegna þurfti ég að taka stórfurðulegan krók og aka á inn á millli fjallanna í Utah.
Það vart orðið áliðið og mig fór fór að syfja þannig að ég stoppaði bílinn úti í kanti og fleygði mér í koju.
Þetta var auðvitað einhvers staðar úti í „rassgati“ og næsta byggða ból í tæplega sjötíu kílómetra fjarlægð, þannig að þegar ég hafði slökkt öll ljós var niðamyrkur úti.
Eitthvað um klukkan fjögur um nóttina vaknaði ég við að eitthvað eða einhver var að fikta í bílnum mínum. Svona eins og verið væri að eiga við kaplana yfir í tengivagninn, nánast við höfuðið á mér nema hinum megin við þilið á bílnum utanverðum.
Svo fannst mér sem klifrað væri upp á tengivagninn og bíllinn hreinlega gekk til, hristist og skókst. Ég giskaði á að þetta, hvað sem það nú var, hlyti að vega eitthvað um 200 til 300 pund og datt mér helst í hug að þetta gæti verið fjallaljón eða bjarndýr.
Þegar þarna var komið sögu var ég glaðvaknaður og vildi bara komast að því hver fjandinn þetta var. Þannig að ég barði af öllu afli í vegg stýrishússins til að hræða kvikindið burtu. Þá heyrði ég einhvern, karlmann heyrðist mér, öskra einhvern óhroða og svo var líkt og hann og einhverjir fleiri hlunkuðust aftan af vörubílnum.
Því næst heyrði ég hóp manna, allt í kringum bílinn, öskra einhver lifandis ósköp. Ég fór fram í og kveikti öll ljósin á bílnum sem lýstu þá á hóp af varaliðsmönnum [Army Reserves] á heræfingu.
Í ljós kom að hermennirnir áttu að finna „yfirgefinn“ vörubíl og ganga tryggilega frá honum. Það var verkefni þessarar miðnæturæfingar. Nema að vörubíllinn sem þeir áttu að finna var um fimm kílómetrum frá mínum bíl.
Hermennirnir héldu auðvitað að þetta væri bíllinn en höfðu ekki hugmynd um að í bílnum ætti að að vera sofandi karl. Þeir héldu þess vegna að þetta væri allt hluti af æfingunni.
Ég er fyrrum hermaður og mér tókst að útskýra að ég væri ekki hluti af heræfingunni heldur væri þetta bara hrein og klár tilviljun að ég skyldi einmitt hafa stoppað bílinn þarna.
Við hlógum dálítið að þessu og þeir höfðu samband við liðsforingjann. Sögðu honum að ég væri þarna og að næstu herdeildir mættu endilega láta mig í friði þegar þær færu um svæðið síðar þessa sömu nótt.
Þannig endar saga vörubílstjórans sem kallar sig DWL52. Einhvern veginn efast maður um að hann hafi getað lagt sig aftur þessa nóttina í bílnum en þetta hefur verið ærleg uppákoma!
Fleiri mannlegar bílasögur:
Fann falin skilaboð í notuðum bíl
Albanski leigubílstjórinn og bíllinn ódrepandi
Gleymdi hvar hann lagði bílnum: Svo liðu 20 ár
?Hvað finnst þér, lesandi góður? Smelltu hér til að skapa umræður við Facebookfærslu þessarar greinar! Og endilega láttu þér „líka“ við okkur á Facebook til að missa ekki af fréttum úr bílaheiminum.
Umræður um þessa grein