Þegar sá sem þetta skrifar kynntist fyrst bílum að einhverju marki fyrir liðlega sjötíu árum, þá voru þeir mun fátæklegar búnir en við eigum að venjast í dag. Allri bílar voru að vísu komnir með rúðuþurrkur, stundum bara eina fyrir bílstjórann. Þessar rúðuþurrkur voru oft ekki upp á marga fiska, og gekk misvel að halda rúðunum hreinum.
Rúðuþurrkumótorarnir voru í flestum tilfellum á þessum tíma tengdir við sogkerfi bílvélarinnar, og stundum skorti þær afl til að þurrka almennilega af framrúðunni, því ef ökumaðurinn gaf skyndilega inn, þá „gleypti“ bílvélin allt „sogloftið“ og þurrkurnar hægðu á sér eða stoppuðu.
Á árunum eftir 1950 fóru að koma rúðuþurrkur sem voru knúðar af rafmótor, og þá gætu þær unnið „sitt verk“ án áhrifa frá aksturslagi.
Engar rúðusprautur
Gömlu bílana vantaði líka „þægindaatriði“ sem er í öllum bílum í dag, en það voru rúðusprauturnar. Það þurfti því að stóla á rigninguna til að hreinsa rúðurnar. Sumir voru með vatnsflösku í bílnum til að sprauta á framrúðuna til að skola óhreinindi af, en þá þurfti líka að stoppa og gera þetta.
Algengast var á þessum árum að framrúðurnar væru flatar og rúðuþurrkublöðin voru því einföld – bein gúmmírönd „klemmd“ í málmlista. Gúmmíið var ekki öflugt og vildi slitna fljótt og safna á sig óhreinindum, sem gerði sitt til að þurrkublöðin þurrkuðu illa.
Óhreinindi af götunum vildu setjast á framrúðuna og mynduðu óhreinindalag sem rúðuþurrkurnar náðu ekki að hreinsa nægilega vel.
„Undraefnið“ Coca Cola
En bílstjórar voru fljótir að finna ýmsar leiðir til að halda framrúðunum hreinum til að hafa betra útsýni.
Ég gleymi aldrei þegar ég var smápolli og móðurbróðir minn bauð mér í bíltúr til Reykjavíkur sunnan úr Garðahreppi á nýjum Land Rover-jeppa sem var vinnubíllinn hans á þessum árum. Bíllinn hafði staðið heima hjá okkur í „vetrargeymslu“ og þetta var fyrsta ökuferðin um vorið.
Það var aðeins rigning þegar við fórum í bíltúrinn, og rúðuþurrkurnar réðu illa við að hreinsa framrúðuna.
Það var því stoppað við fyrstu sjoppu á leiðinni og móðurbróðir minn stökk inn og kom aftur til baka með eina „kók í gleri“. En kókið var í þessu tilfelli ekki notað til að svala þorstanum, heldur var því skvett á framrúðuna á meðan þurrkurnar voru í gangi, og þá gerðust „undur og stórmerki“ – rúðurnar urðu kristaltærar undan þurrkunum, og flott yfirsýn fram á veginn. Kókið reyndist hér vera mikið undraefni!
Ég man að seinna á lífsleiðinni greip ég oft til þessa ráðs þegar fituskán og óhreinindi trufluðu útsýnið um framrúðuna.
Sumir notuðuð líka Coca Cola til að hreinsa pólana á geymunum í bílnum þegar þeir fóru að safna á sig spanskgrænu, nokkuð sem hitaveituvatnið dugði líka vel til þegar það var aðgengilegt.
En ég man vel hve ég sá á eftir kókinu á framrúðuna í þessari fyrstu ökuferð í Land Rover-jeppanum, þótt ég fengi að eiga síðasta dropann!
