Fimmtán ár. Sá tími sem það tók BMW að kynnan nýjan M5. Á meðan uppgötvaði mannkynið Higgs-bósoninn, sænskur unglingur uppfræddi okkur um loftlagsbreytingar og Bretland ákvað að að slíta sambandi við Evrópu (og það á meðan við Íslendingar erum enn að reyna skilgreina samband okkar við þá á meginlandinu – en það er reyndar flókið).
Heilu samfélagsmiðlaveldin risu og féllu og „að fara um eins og eldur í sinu” hætti að vera bara læknisfræðilegt áhyggjuefni.
Þegar dramatískt tjaldið féll loksins hjá BL og nýju G90 M5 gripirnir rúlluðu inn í gegnum leikrænt reykský og blikkandi ljós, þá mátti búast við smá látum, ekki satt?
Ók, en þetta er Ísland. Heyra mátti virðulegt lófaklapp viðstaddra þegar bílarnir komu glæsilega inn, það var ósvikin spenna í loftinu. Fagnaðarlætin fólust reyndar ekki í neinum hrópum og köllum, frekar svona hmm, vá, áhugavert, þar sem menn stóðu með bjór eða vínglas í hendi undir svölum takti plötusnúðs – sem virtist þekkja vel til smekks hópsins.
Og svo voru þeir þarna – vöðvastæltur fólksbíll og enn fortvitnilegri Touring M5 sem leit út fyrir að vera eitthvað sem kom langt, langt úr framtíðinni, meistarverk sem maður eins og ég sem fíla BMW, væri ekkert að hrópa uppyfir mig af gleði yfir – en aðdáun mín á Touring leyndi sér ekki.
Við potuðum, pikkuðum og renndum höndum yfir gallalaust lakkið Fyrstu kynni? Grjótharður. Óaðfinnanlega vel gerður bíll. Svona bíll sem fær þig til að muldra „djöfull er þetta flott græja” jafnvel þó að það sjáist langar leiðir hvað þér finnst.
En verum hrottalega heiðarleg: að dást að rándýri í búri er eitt. Raunverulega spennan kemur með því að kanna hvort það bítur. Einu spurningarnar sem raunverulega skipta máli akkúrat núna eru (á frumsýningunni): hversu löng, nákvæmlega, er þessi reynsluakstursbiðröð og mun BL yfirhöfuð þora að skipuleggja opinn brautardag á Kvartmílubrautinni til að leyfa þessu dýri að teygja úr sér?
Einmitt, svo eftir leiksýninguna og þetta upphaflega „vá, og þetta er verið að kynna á Íslandi” augnablikið, þá spyrðu þig að því hvað er það fyrsta sem þú laðast að þegar þú ert kominn í návígi við nýjan M5? Fyrir mér var það stýrið. Þú þarft ekki einu sinni að koma auga á fíngerða M-merkið til að vita að þú heldur um eitthvað sérstakt; stýrið öskrar „M Power” með hljóðlátu sjálfstrausti sem er að öllum líkindum öflugra en hróp. Og mælaborðið – þetta er alvöru stjórnstöð.
Þessir líflegu rauðu M1 og M2 forstilltu hnappar eru eins og lítil loforð um stýrða ringulreið, þar sem þeir sitja þarna allir bjartir og freistandi.
Og spaðaskiptingarnar – þetta eru ekki einhverjar þunnar plasteftirlíkingar; Þetta eru umtalsvert, áþreifanlegir hlutir sem grátbiðja bara um að vera notaðir og hringja þá samstundis niður í vélarhús til að gefa skipanir.
Samt er þetta ekki allt hrár sportfílingur. Fíngerður saumur á leðurklæddri miðju stýrishjólsins hvíslar „lúxus”, áminning um að þessi tiltekni M bíll er vandaður í gegn. Þetta er þessi klassíski M fílingur: eins og kappaksturshanski afhentur í flauelskassa.
Fyrir utan þetta glæsilegt stýrishjólið getur verið svolítið… að stíga almennilega inn í farþegarými M5 í fyrsta skipti… yfirþyrmandi. Svolítið svona eins og barn við nammibarinn.
LED virðist alls staðar – ljósaræmur umvefja mælaborðið, glasahaldarar glóa aðlaðandi og koltrefjaáherslur ljóma af markvissum ásetningi. Miðjustokkurinn er frátekinn sem hnappamiðstöð sem býður upp á stjórn á ógrynni kerfa, allt á meðan risastóri bogadregni skjárinn ræður ríkjum á sjónsviði þínu, tilbúinn til að bjóða upp á hvaða stafrænu veislu sem þú vilt.
Og sætin? Ó, sætin. Listavel bólstruð, skúlptúrlega mótuð, þau líta út eins og þau gætu þrælhaldið þér á ljóshraða í beygjum eða í G-force þjálfunar robót.
Svo er það víðáttustórt glerþakið (eða valfrjálst carbon, fyrir náttúruverndar liðið) og það er ljóst að BMW hefur engu til sparað við hönnun og frágang glæsilegs innanrýmis.
Ekki er samt allt fullkomið undir sólinni. Akkilesarhæll svo margra nútíma bílainnréttinga: píanósvört klæðning. Hvers vegna, BMW, hvers vegna? Með allri þessari háþróuðu verkfræði, öllu þessu bæverska hugviti, fáum við samt fullt af þessum fingrafaraelskandi, rispuviðkvæma ryksegli? Í alvöru, hvaða fólk er þetta sem tikkar „já” í boxið píanósvart í könnunum.
Ég hef enn ekki hitt eina einustu sál sem trúir því virkilega að þetta efni líti vel út annars staðar en á alvöru flygli. Í bíl er þetta bara fingrafara-veisla. Jæja, reyndar er þetta bara smávægileg aðfinnsla sem skiptir ekki öllu máli.
Hvað með umbúðirnar fyrir alla þessa innri tækni og þetta umdeilda píanósvarta?
Stígðu út úr M5 G90 og hann stendur þarna, virðulega ógnandi. Hann öskrar ekki uppyfir sig – ég er kraftmikill og veit af því; Það eru engin „macho” hróp hérna.
Þess í stað gefur bíllinn lúmskar vísbendingar, hljóðlátt traust um hvað hann getur ef honum er ógnað á veginum – hann gleypir allt.
Nýr M5 er hrikalega flottur, en samt með undirliggjandi glæsileika sem gefur til kynna að hann gæti verið númer í Eldborgarsal Hörpu án þess að blikna – og þar liggur kannski hinn sanni styrkur bílsins.
Bíllinn er óneitanlega massífur, með skarpt teiknuðum línum sem skilgreina vöðvastælta lögun hans. Þessi framljós eru eins og rándýrsaugu og loftinntökin í grillinu og stuðaranum líta út fyrir að vera búin til þess að gleypa sjóndeildarhringinn. Samt tollir þetta allt saman með furðu klassa. Matta málningin á einum sýningarbílnum magnaði þessa djörfu, öflugu stemningu fullkomlega.
Svo var það Touring-inn – ó, þessi Touring! – í grænum lit sem er svo algjörlega hrífandi að hann endurtengdi heilann. Þú sérð þennan lit og þú veist það bara. Með rauðri innréttingu? Algjörlega heillandi.
Og hvað er undir öllum þessum mótaða málmi og grípandi málningu? Tölurnar eru ekki leiðinlegar að neinu leyti. Við erum að tala um frekar vel þroskuð 727 hestöfl og malbiks brjótandi 1000 Nm tog frá V8 tengitvinnkerfinu. Bara svo þú vitir, svona tölur gera honum kleift að ná 100 km/klst á hröðum 3,5 sekúndum. Já, sisvona.
Þó svo að hann gæti alveg slegið í gegn sem klassískt númer í Hörpunni tala þessar tölur sínu máli, en þessar tölur eru stöðug áminning um að þessi bíll er alltaf tilbúin að sleppa óperuhönskunum og fara í alvarlegri viðskipti á hraðbrautinni… eða kannski í Kapelluhrauninu, ef BL þorir.
En hvar er þá þessi nýi M5 í stóra samhenginu við íslenskar aðstæður? Ég er alls ekki með neinar efasemdir, meira svona fullur virðingar. BMW smíðar ótrúlega flottar vélar; þeir hafa alltaf gert það. Hjá mér á til dæmis Z4 stað í hjarta mínu og að ég tali nú ekki um fortíðarþrá eftir ærslafullum uppátækjum táningsáranna á einum E36 með félögunum.
Maður verður að vera raunsær: þessi G90 M5 með sínum óumflýjanlega íslenska verðmiða fær ekki pláss í minni heimreið. Það kemur hins vegar ekki í veg fyrir að dást að þessu verkfræðiundri sem bíllinn er.
Sá hinn, sem sannarlega ávinnur sér virðingu mína er ekki bara bíllinn heldur ímyndaður framtíðareigandi M5 á Íslandi. Ekki vegna bankainnistæðunnar, heldur vegna þess stórkostlega sjálfsaga sem hann mun þurfa að sýna.
Ímyndaðu þér að búa yfir 727 hestöflum og 1000 Nm af togi á eyju þar sem hámarkshraði á landsvísu er 90 km/klst.
Lagalega er aðeins hægt að njóta hinnar gríðarmiklu hröðunar í rúmar þrjár sekúndur áður en þú ferð að brjóta umferðarlögin. Ætli hraðamyndavélarnar ráði nokkuð við þenna hraða?
Já, það þarf viljastyrk til að reita ekki öll þessi hestöfl til reiði á íslenskum sveitavegum, varla þó reynandi í borginni.
Myndir: Radek Werbrowski
Umræður um þessa grein