„Iraqibu” vísar til flota Chevrolet Malibu bíla sem voru sérstaklega framleiddir af General Motors í Kanada fyrir írösk stjórnvöld í 1981.
Þessi farartæki voru fyrst og fremst ætluð til notkunar sem leigubílar auk bíla sem notaðir voru af stjórnvöldum í Írak.
Hugtakið “Iraqibu” er samsett af „Írak” og “Malibu” sem undirstrikar einstök tengsl bílsins við landið.
Harðger Malibu sem fékk að finna fyrir því í funheitri eyðimörkinni, oft á afleitum vegum.
General Motors í Kanada, með aðsetur í Oshawa, Ontario, framleiddi mikinn fjölda þessara Chevrolet Malibu til útflutnings til Íraks árið 1981.
Saddam Hussein þáverandi forseti Íraks gerði eina pöntun. Hún samanstóð af um það bil 25.000 ökutækjum, sem kom á laggirnar verulegan framleiðslu- og útflutningssamning.
Bílarnir voru 1981 Chevrolet Malibu fólksbílar, sem voru einungis fjögurra dyra gerðir.
Þessi ökutæki voru búin V6 vél, sem veitti jafnvægi á afli og eldsneytisnýtingu sem hentar kröfum leigubílaþjónustu. Reyndar var þessi sexa sú minnsta sem GM framleiddi á þessum árum, kölluð 229. Hún var hvorki meira né minna en 4.3 lítrar og gaf um 110 hestöfl. Allir bílarnir voru með þriggja gíra beinskiptingu.
Kagganum var breytt til að mæta sérstökum þörfum írakska markaðarins. Þetta fól í sér breytingar til að takast á við staðbundið veðurfar og ástand vega.
Til dæmis var ekki hægt að skrúfa niður rúður aftur í, enginn hiti í afturrúðu en aftur á móti var loftræstingin í þessum bíl sérlega kröftug enda heitt í eyðimörkinni.
Einnig var í bílnum útvarp með AM og FM, sérpantaður hraðamælir sem sýndi 200 km. hámarks hraða á meðan kanadíska útgáfan sýndi aðeins 180 km. Að auki var í bílnum „heavy-duty” fjöðrunarkerfi enda vegir ekki með því besta í Íraq á þessum árum.
Iraqibu voru málaðir í sérstökum litum sem pössuðu við staðlaðar kröfur um leigubíla í Írak.
Við komuna til Íraks voru ökutækin fyrst og fremst notuð sem leigubílar, en sum voru einnig notuð af ýmsum ríkisstofnunum.
Þessir bílar urðu algeng sjón á íröksum vegum frá því upp úr 1980 og jafnvel fram til 1990. Á þessum árum voru GM ekki sérlega hátt skrifaðir með tilliti til gæða, hvorki framleiðslu né hönnunar.
Stjórnvöld í Írak drógu pöntun sína tilbaka þegar búið var að afhenda um 12.000 ökutæki. Ástæðan var mikil bilanatíðini.
Reyndaði bökkuðu írakarnir út úr dílnum eftir að hafa fengið rúmlega 12.000 bíla afhenta. Bílarnir þóttu afspyrnu bilanagjarnir og voru til talsverðra vandræða.
Kaupin á þessum ökutækjum voru hluti af viðleitni Íraks til að nútímavæða innviði sína og þjónustu á tímabili hagvaxtar sem knúinn var áfram af olíutekjum.
Það fór því svo að restin af bílunum sem geymdir voru á risastóru geymslusvæði dagaði uppi og enduðu sem „söluvara” á kanadískum markaði. Hver umboðsaðili GM í Kanada var skikkaður til að taka 30 bíla hver og selja þá með „einhverjum” hætti.
Hraðamælirinn þurfti einhverra hluta vegna að sýna mest 200 km/klst. en standard sýndi hann aðeins um 180 km/klst.
Þrátt fyrir spennuþrungin pólitísk tengsl milli Íraks og margra vestrænna ríkja sýndu efnahagsleg viðskipti sem þessi fram á margbreytileika alþjóðaviðskipta.
Írakski flotinn varð táknrænn hluti af samgöngusögu Íraks. Útbreidd notkun þeirra og sérstakt útlit setti varanlegan svip á borgarlandslag írakskra borga.
Með tímanum, þegar þessi farartæki eldast og nýrri gerðir urðu fáanlegar, skiptu þessir bílar um hlutverk eins og verða vill en eru með söfnunargildi í dag.
Myndir og myndband úr myndbandsumfjöllun Subdivision Auto á Youtube.
Umræður um þessa grein