Í júnímánuði árið 1985 átti að keppa í annað skipti á brautinni í Spa (Circuit de Spa-Francorchamps) í Formúlu 1. Nokkru eftir fyrstu keppnina þar, árið 1983, var farið í að leggja millilag á brautina til að bæta veggripið í rigningu. Það fór öðruvísi en búist var við.
Efnið sem lagt var á brautina kallast Stress Absorbing Membrane Interlayer og kostaði framkvæmdin skitnar þrjár milljónir punda.
Ófyrirséð leiðindi og tafir
Lá fyrir að verkinu þyrfti að vera lokið 60 dögum fyrir notkun brautarinnar. Skrifræði og mennskir pappakassar töfðu framkvæmdina víst nokkuð, sem og feitur skammtur af skítaveðri veturinn 1984-1985.
Verkinu lauk 10 dögum fyrir keppni og var prófunum fyrir keppni frestað. Keppnishaldarar voru ekkert að hafa fyrir því að láta alþjóðaakstursíþróttasambandið, Fédération Internationale du Sport Automobile (FISA), vita.
Ekið á tyggjói
Þegar heitt er í veðri, götutætandi ofurtryllibílar og breið, slétt dekk „koma saman“ reynir gríðarlega á undirlagið, þ.e. brautina. Strax á föstudeginum eftir æfingar ökumanna var brautin orðin verulega löskuð.
Eftir 25 mínútna akstur á laugardeginum var eins og kviknaði á einhverjum perum hjá keppnisstjórn og allur akstur á brautinni stöðvaður. Jæja, yfirborð brautarinnar var tekið að flettast upp og jafnvel bráðna eins og tyggjó.
Fyrir hönd keppenda tilkynnti Niki Lauda fjölmiðlum að keppninni yrði frestað. Belgíska akstursíþróttasambandið þurfti að greiða stóra sekt og keppnin var loks haldin í september sama ár. Það var hrikaleg keppni en meira um hana síðar.
Hér er örstutt myndband um ólukkans brautarmálið:
Umræður um þessa grein