Nú fara bílauppboð á Íslandi og víðar öðruvísi fram en áður fyrr. Það eru hvorki hróp né köll innan úr mannþyrpingu og spennan á vefuppboði allt öðruvísi en í Vökuportinu fyrir 25 árum. Hér er spaugileg saga af frænkum sem buðu í bíl á uppboði og það uppboð fór sko ekki fram á vefnum.
Þetta er ekki íslensk saga heldur er hún frá Bandaríkjum Norður-Ameríku. Kona nokkur deildi sögunni á vefnum Quora.com og af sérstökum ástæðum kaus hún að halda nafni sínu leyndu. Undirrituð endursegir hér söguna og ímyndum okkur að amerísk bílakona segi frá:
Bílauppboðið
Þetta er frekar vandræðaleg saga og þess vegna kýs ég að nafnið mitt komi ekki fram. Svo er mál með vexti að ég hreint út sagt elska bíla. Það var því auðsótt mál fyrir frænku mína að fá mig með sér á bílauppboð til að finna einhvern góðan bíl fyrir hana. Ég hef lag á að finna góða bíla.
Það er samt ein regla sem ég hef reynt að fylgja og hún er sú að karlmaður skuli ekki fara með á slík bílauppboð nema viðkomandi sé bifvélavirki. Meira að segja maðurinn minn skilur þetta og ef hann er staddur á sama uppboði lætur hann bara eins og hann þekki mig ekki. Ég vil sjá um þetta sjálf.
Karlar reyna nefnilega að yfirbjóða hina karlana en flestir sýna tveimur konum mikla kurteisi og kunna varla við að koma með hærra boð í einhvern bíl sem þær langar greinilega að eignast.
Nema hvað! Frænka mín kom með kærastann með sér. Óttaleg hengilmæna, strákbjálfinn sá. Já, ég hristi bara höfuðið og sagði ekki orð um það að hún skyldi hafa tekið hann með, þótt það væri gegn mínum „reglum“. Við röbbuðum svo aðeins um bíla og eftir smástund fann ég að hann virti mig og þá þekkingu sem ég hef á bílum. Auk þess var honum ljóst hvert planið var.
Ég fann mjög fínan bíl handa frænku; ekkert vélarljós og allt í sóma. Við buðum í bílinn og hrepptum hnossið. Kærastinn fylgdist furðu lostinn með gangi mála og frænka brosti allan hringinn. Svo spennt var hún að aka „nýja“ bílnum sínum.
Jæja, við frænkurnar fórum og greiddum fyrir bílinn á meðan kærastinn beið fyrir utan. Ekki leið á löngu þar til kærastinn hringdi í frænku. „Ég er úti í bíl. Startaði fínt og rauk í gang. Hann malar bara og bíður eftir ykkur. Eruð þið ekki að koma?“
Jújú, við fundum kauða, settumst inn í bíl og fórum. Ég skal alveg viðurkenna að ég var dálítið pirruð. Ég vildi prófa bílinn og athuga hvort hann hitnaði eðlilega og allt það. En fjandinn hafi það! Þetta var bíll frænku minnar og hún réði þessu auðvitað.
Furðulegt símtal
Um mánuði síðar átti ég stórfurðulegt samtal við uppboðshaldarann sem hringdi í mig: „Sæl vertu. Bíllinn sem þú keyptir er enn hérna á stæðinu hjá okkur,“ sagði hann.
Er hann hvað? Nei, hvaða vitleysa! Hann var fyrir utan húsið. Ég opnaði meira að segja útidyrnar og horfði út á bílastæðið; þar var bíllinn. Á sínum stað.
Maðurinn gaf mér upp tegundina, árgerð, lit og jú, þetta passaði allt. Hann bað mig að koma á bílnum og hann skyldi sýna mér bílinn sem væri hjá honum. Þá gætum við athugað VIN númerin á bílunum.
Það beinlínis brakaði í höfðinu á mér á meðan maðurinn talaði. Hverjar væru líkurnar á að tveir nákvæmlega eins bílar væru boðnir upp á sama tíma? Þetta var jú hvorki algeng árgerð né tegund, ef út í það var farið.
Þá mundi ég eftir honum! Kærastaómyndinni!
Ef svo væri í pottinn búið að tveir eins bílar hefðu verið á sama uppboðinu þá var það auðvitað HANN sem hafði tekið rangan bíl! Sem gerði okkur að bílþjófum!
Ég hefði veitt því athygli að akstursmælirinn væri óvirkur því það var jú ég sem hafði lesið stöðuna á honum þegar við skoðuðum gripinn fyrir uppboðið – en ég ók bílnum ekkert!
Í ljós kom að það voru, ótrúlegt en satt, tveir nákvæmlega eins bílar á svæðinu. Eftir að ég hafði bombað spurningum á kærastaafstyrmið ullaði hann því út úr sér að hann hefði „sest inn í bíl sem leit út eins og sá sem við höfðum boðið í“ en ekki spurt kóng eða prest heldur bara tekið bílinn og gert okkur þrjú að glæpamönnum. Dásamlegt.
Héðan í frá eru kærastar stranglega bannaðir með í för á uppboð. B-A-N-N-A-Ð-I-R.
Þess má geta hér í lokin að síðar bætti „nafnlausa“ frænkan við söguna örlitlum bút því lesendur Quora.com vildu auðvitað fá að vita hvað hafi orðið um bílinn sem kærastinn tók. Hún bætti við mynd af bíl (myndin sem hér fylgir) og skrifaði:
Þetta er bíllinn sem hann tók. Afskaplega fallegur bíll fyrir þúsund dollara (130.000 krónur).
Ég ók sem sagt bílnum til uppboðshaldarans og reyndi hvað ég gat til að líta út eins og saklaus móðir og bað í huganum um að lögreglan biði mín ekki. Starfsfólk uppboðsins staðfesti að um tvo nákvæmlega eins bíla hefði verið að ræða.
Þar sem við vorum búnar að skipta um olíu, kerti og fleira í þeim dúr vildi uppboðshaldarinn taka þessi mistök á sig. Sagði að þetta væri vafalaust þeim að kenna því skipulagið og bókhaldið væri í óreiðu. Þannig að ekki voru höfð um það fleiri orð og við fengum að halda bílnum.
Þannig var nú sagan! Skil ég þó ekki hvernig hún þorði að birta mynd af bílnum fyrst hún kaus að skrifa í skjóli nafnleyndar. En það er nú býsna margt sem maður skilur ekki.
Fleiri mannlegar bílasögur eða sögulegar bílverur:
Varð afbrýðisöm út í bílinn
Martraðarkennd upplifun bílasala
Stal sögufrægum bíl en skilaði honum
?Hvað finnst þér, lesandi góður? Smelltu hér til að skapa umræður við Facebookfærslu þessarar greinar! Og endilega láttu þér „líka“ við okkur á Facebook til að missa ekki af fréttum úr bílaheiminum.
Umræður um þessa grein