Ekki myndi maður fyrir sitt litla líf hætta sér í umfjöllun um hvort kynið sé betra í því að stjórna ökutæki: karlar eða konur. Það er ekki umræða mér að skapi enda tek ég ekki þátt í henni. Eftir sem áður má auðvitað skemmta sér við að fylgjast með öðrum ræða þessi mál.
Biturð kvenna hryggileg
Stórgott bréf birtist í Morgunblaðinu þann 13. apríl 1967 . Velvakandi var þar ávarpaður og var bréfritarinn kona. Hófst það svona:
„Það hryggir mig Velvakandi hve bitrar konur eru út í karlmennina þegar um blessaðan heimilisbílinn er að ræða. Svo eru konur og karlmenn alltaf að jagast um hvort kynið sé verra í umferðinni eða betra.“
Saklausa fórnarlambið var bíllinn en kynin körpuðu.
Konan sem þetta skrifaði, árið 1967, vildi „svona til tilbreytingar“ senda Velvakanda bréf frá „einni (undirritaðri ) sem er ánægð, bæði með karlmennina og allt sem viðvíkur heimils bílnum,“ eins og hún orðaði það.
„Bílinn hef ég alla daga, þar sem eiginmaðurinn fer með öðrum bíl til vinnu. Um helgar og á kvöldin eru heldur engin vandamál. Hann segir: viltu keyra (elskan), ég svara: nei, keyr þú vinur, ég keyrði í dag.“
Gaman að fá svokallaðan „chance“
Þetta virðist, af innihaldi bréfsins að dæma, hið mesta lukkusamband tveggja einstaklinga og höfum í huga að hér er saga sögð á skjön við það taut og hjólfaradrulluspól sem birst hafði á sama vettvangi vikurnar á undan.
Þessi kona var búin að fá nóg af svartagallsrausinu sem birtist og tók af skarið með það fyrir augum að hafa áhrif á stefnu umræðunnar. Og svona var hún líka jákvæð:
„Ekki finnst mér nú heldur amalegt að vera kvenmaður í umferðinni, oft kemur fyrir að menn gefa bílnum mínum svokallaðan chance, og hef ég þá ímyndað mér, að það væri af þvi að ég er kona. Þess vegna brosi ég alltaf breitt í þakklætisskyni þá.“
Það er skemmtilegt hvernig bréfritari persónugerir bílinn. Að hennar mati var bílnum gefinn „séns“ en ekki endilega henni. Í það minnsta er orðalagið einlægt og skemmtilegt.
Rödd heyrist úr eyðimörkinni
Konan var viss um að hún væri ekki sú eina sem bæri körlunum vel söguna. Hélt hún áfram:
„Það hljóta að vera margir sem hafa sömu góðu reynsluna af karlkyninu og ég, það heyrist bara allt of lítið í þeim. Að lokum legg ég til, að þeir karlmenn sem eiga konur, sem eru óánægðar með þá, að þeir reyni að fara vel að þeim, og láni þeim bílinn sem oftast. Hver veit, að lokum berast ef til vill eintóm lofsbréf um þennan skemmtilegasta hlut sem konunni er gefin[n], karlmaðurinn.“
Undir þetta skrifaði „Ein ánægð”. Víkverji kættist nokkuð við að fá svona sérstakan póst og stóð fyrir neðan öll herlegheitin: „Ánægjulegt að heyra einu sinni rödd úr eyðimörkinni.“
Fleiri orð voru ekki höfð um það í þetta skiptið en ætli ekki yrði uppi fótur og fit ef eitthvað sambærilegt birtist í Morgunblaði nútímans? Eða bara í hvaða fjöl- eða samfélagsmiðli nútímans?
Gaman að þessu og umhugsunarvert hvernig gildin hafa breyst en eru þó hvergi meitluð í stein!
Hvað finnst þér, lesandi góður? Smelltu hér til að skapa umræður við Facebookfærslu þessarar greinar! Og endilega láttu þér „líka“ við okkur á Facebook til að missa ekki af fréttum úr bílaheiminum.
Umræður um þessa grein