Þegar það þurfti að þvo dekkin
Margir bíleigendur hafa lent í því að bíllinn þeirra hafi setið fastur og spólað og það jafnvel þótt hann hafi verið búinn nýjum góðum snjódekkjum og ekki svo mikill snjór.
Ástæðan til þessa er mjög einföld: Tjara hefur sest á dekkin og þegar það gerist virkar tjaran eins og besta bón – dekkin missa nánast allt veggrip og þau byrja að spóla.
Því ætla ég að rifja upp grein sem ég skrifaði í DV Bíla veturinn 1996:
„Mikill saltaustur á götur veldur því að tjaran í malbikinu leysist upp og finnur sér þess í stað samastað á lakkinu á bílunum en ekki síður á hjólbörðunum, en gúmmí og tjara eiga ágæta samleið.
Þegar tjaran sest á yfirborð dekkjanna myndar hún hála húð sem virkar eins og besti skíðaáburður á dekkin. Það þarf því lítinn snjó til þess að dekkin byrji að spóla.
Því er mikilvægt að hreinsa dekkin reglulega og til þess má nota „white spirit“ (terpentínu) sem hægt er kaupa á næstu bensínstöð eða byggingavöruverslun en einnig eru til á flestum bensínstöðvum sérstök „tjöruþvottaefni“, sum jafnvel nokkuð vistmild.
Besta aðferðin er að nota gamla uppþvottaburstann úr eldhúsvaskinum sem hættur er að gegna sínu hlutverki við diska- og pottaþvott.
Með því að hella smálögg af white spirit, eða „þvottaefninu“, í krukku og dýfa burstanum i vökvann er hægt að bursta dekkin án þess að of mikið af mengandi vökvanum leki niður og mengi umhverfið. Aðrir hafa þann hátt á að bleyta tvist með white spirit og nudda tjöruna af dekkjunum.
Með þessu lekur alltaf eitthvað af efninu niður og á eftir kemur vandamálið hvað á að gera við olíublautan tvistinn.
Sérstaklega mikilvægt er fyrir utanbæjarmenn sem leggja leið sína í saltpækilinn á götum Reykjavíkur að hafa það í huga að hreinsa dekkin áður en lagt er af stað heim aftur því of mörg dæmi eru til þess að bíll sem sat eins og klettur á veginum á leið til Reykjavíkur hafi endað úti í skurði á leiðinni heim vegna þess að dekkin voru búin að missa allt veggrip vegna tjöru“.
Þurfti að þvo dekkin til að komast heim
Góð saga er til af bónda sem bjó austan Mosfellsheiðar og keyrði í snjónum án nokkurra vandamála að austan yfir heiðina og eins og leið lá um Mosfellsdalinn og í bæinn í Mjólkurfélag Reykjavíkur til að ná í vörur.
Eftir aðeins fleiri snúninga í Reykjavík þá var farið aftur til baka, en í fyrsta sjóskaflinum rétt fyrir ofan heimili Nóbelskáldsins í Laxnesi þá vildi gamli góði Land Rover ekki fara lengra, bara spólaði, þvert á það sem hann hafði gert við upphaf ferðarinnar.
Hjálpsamur nágranni dró jeppann úr skaflinum og benti bóndanum á að renna niður í Þverholtssjoppuna í Mosfellssveitinni (eins og bæjarfélagið hét þá) og fá sér tvist og brúsa af white-spirit og þvo síðan dekkin vel áður en aftur yrði lagt í skaflana.
Þetta var gert, dekkin voru þvegin vel og vandlega og þetta gekk eftir því á hreinu dekkjunum brunaði jeppinn yfir heiðina austur á nokkurrar viðstöðu.
Sérstök þvottaker fyrir dekk
Fyrir liðlega 60 árum þegar ég fékk ökuréttindi, þá voru ekki til nein „snjódekk“ og fæstir bílar notuð sömu dekkin jafnt sumar og vetur.
Eina ráðir til að komast áfram í miklum smjó var að setja keðjur undir bílana.
En það er hundleiðinlegt að berja göturnar í þéttbýlinu á keðjum og því var á tímabili í lok síðustu aldar voru meira að segja sérstök „þvottaker“ sem í var hreinsiefni, sem bíleigendur gátu ekið í gegn um til að halda dekkjunum hreinun þegar götur voru þaktar af snjó.
En auðvitað „mengaði“ þetta umhverfið því bílarnir skildu eftir sig svarta „tjöruslóð“ þegar þeir óku upp úr kerunum með hreinsiefninu, og þetta var lagt af fljótlega.
Þetta virkaði dável sérstaklega á meðan göturnar voru þaktar snjó og ekkert salt var notað.
