Chris Corbould hefur unnið að hverri Bond-mynd síðan „The Spy Who Loved Me“ kom út árið 1977.
Á seinni árum hafa margar stórmyndir verið kvikmyndaðar hér á landi, eða öllu heldur hlutar þeirra, og þar hefur íslensk náttúra notið sín til fulls.
Ein þessara mynda, og með þeim fyrri í röðinni af þessum stórmyndum var kvikmynd um ævintýri James Bond í myndinni „Die Another Day“, en upptökurnar fóru fram á ísilögðu Jökulsárlóninu veturinn 2002.
Þegar „snjóbrellumeistarinn“ þurfti ekkert að gera
Sá sem þetta skrifar var að vinna við þessa kvikmynd á sínum tíma og það var skemmtileg upplifun að vera „lítil skrúfa“ í svona verki. Hlutverk mitt var að keyra á milli Reykjavíkur og Jökulsárlóns, eða hluta leiðarinnar, því annar bíll kom ávallt á móti til að taka við sendingum og ég fékk sendingar til að fara með til baka, því í lok hvers dag voru kvikmyndafilmur dagsins sendar til London til framköllunar, og síðan komu vinnueintök á vídeóspólu til baka fyrir leikstjórann og tökuliðið.
Stundum fékk ég farþega í þessum ferðum, og einn þeirra var sérlega minnisstæður; það var brellumeistari sem átti að sjá um að búa til snjóföl á svæðinu við Jökulsárlónið. Eitt atriða myndarinnar byggðist á því að Aston Martin bíll Bond var settur í „huliðshjálm“ og látinn aka um svæðið, en aðeins hjólförin sáust í snjónum.
Brellumeistarinn kom austur, athugaði tækin sín, fór svo að sofa og stillti klukkuna á 6 að morgni til að vera tilbúinn að búa til snjóinn.
Hann vaknaði, leit út og sá sér til ánægju að máttarvöldin höfðu gengið í lið með honum, því það var komin fimm sentímetra jafnfallin snjóbreiða yfir allt svæðið. Hann fór því bara aftur inn, breiddi upp fyrir haus og hélt áfram að sofa. Hann kom svo með mér í næstu ferð í bæinn og flaug til útlanda daginn eftir.
Myndband sem sýnir bílana á Jökulsárlóni 2002:
Verið viðloðandi allar Bond-myndir í meira en 25 ár
Chris Corbould hefur verið umsjónarmaður tæknibrellna allra James Bond mynda síðan „GoldenEye“ frá 1995 og hefur unnið á einhvern hátt að hverri og einni síðan „The Spy Who Loved Me“ kom árið 1977.
Á milli Bond-mynda hefur hann verið umsjónarmaður tæknibrellna mynda á borð við Dark Knight Batman myndirnar þrjár og Star Wars þættina VII og VIII. Og ójú – hann vann Óskarsverðlaun fyrir vinnu sína við „Inception“ – sem er vísindaskáldsögu-hasarmynd frá árinu 2010, sem var skrifuð og leikstýrt af Christopher Nolan, sem framleiddi myndina ásamt Emmu Thomas eiginkonu sinni. Í myndinni leikur Leonardo DiCaprio alræmdan þjóf.
James Riswick hjá Autoblog-vefnum var með langt viðtal við Chris Corbould á dögunum þar sem hann fór yfir þátt sinn í vinnslu á þessum Bond-kvikmyndum, og við skulum líta aðeins nánar á viðtalið:
„Ég var svo heppinn að fá tækifæri til að setjast niður með Corbould fyrir langþráða frumsýningu á „No Time to Die“. Corbould miðlaði af reynslu sinni um að búa til einstök glæfrabrögð í sögu Bond-myndanna, þar á meðal hvernig hlutirnir hafa breyst í gegnum árin, hvernig Bond-myndir eru mismunandi og hvernig það er að hanna ekki aðeins glæfrabrögðin, heldur nokkra af bílunum í þeim.
Autoblog: Hver er stærsti munurinn á því að vinna við Bond-mynd eða öðrum myndum?
Chris Corbould: Ég held að eitt af stóru atriðunum sé sagan á bak við þær. Þetta er 25. Bond-myndin og þó við verðum að halda áfram að breytast í takt við tímann, þá er líka mikið af atriðum sem þarf að skoða. Það eru tveir bílaeltingaleikir í myndinni, einn með DB5 í þéttbýli og annar með Land Rover Defender í mjög svo mikilli sveit. Við urðum að koma með frumlegar hugmyndir að þessum eltingaleikjum.
En það stærsta sem snertir það að vinna að Bond-mynd er að þeir eru alltaf stoltir af því að gera atriðin eins raunveruleg og mögulegt er.
Autoblog: Ég uppgötvaði í raun viðtal við þig árið 1999 þar sem þú sagðir að „Bond-fólkið sé stolt af því að ENN séu þau að framkvæma glæfrabrögðin í alvöru“ í stað þess að búa þetta til í tölvu. Og það var fyrir 22 árum síðan.
Corbould: Já! Ég er enn að segja það.
Autoblog: Hversu erfitt hefur verið að halda þeirri hugmyndafræði í gegnum árin með breyttri tækni og getu?
Corbould: Það hefur í raun ekki verið erfitt. CGI krakkarnir (fólkið í tölvubrellunum) hafa hjálpað okkur töluvert með því að gera líf okkar auðveldara. Þeir geta klippt myndavélar út, þeir geta klippt hluta af búnaðinum í burtu ef þörf krefur.
Áhorfendur finna enn þessa hrifningu yfir því að vita að eitthvað hefur verið gert í alvöru líka. Mikið af stóru áhrifunum sem ég hef komið að í James Bond myndunum eru til staðar, það er jafn mikill áhugi fyrir því á bak við tjöldin hvernig við gátum látið neðanjarðarlestina birtast, eins og hún væri að koma í gegnum loftið í „Skyfall”, og hvernig við gerðum sökkvandi húsið í „Casino Royale “.
Veistu, ég eyði tímum og klukkustundum í að veita viðtöl þar sem rætt er um flækjurnar í því hvernig við byggðum neðanjarðarlestina, hvernig við fórum að flýta henni, hvernig við byggðum upp settið… svo ég held að það sé raunverulegur áhugi meðal áhorfenda að vita meira um það hefur verið gert í alvöru en ekki gert í tölvunni.
Autoblog: Þú hefur reglulega þurft að vinna með frumgerðir bíla og bíla sem liðin þín hafa þurft að smíða. Jafnvel skriðdreka. Hvaða áskorunum hefur þú staðið frammi fyrir varðandi frumgerðir bíla og breytta bíla?
Corbould: Ég skal gefa þér nokkur dæmi. Eitt þeirra, í „Die Another Day”, var þessi eltingaleikur á ísilögðu vatni á Íslandi og strax í upphafi, ákváðum ég og leikstjóri tökuliðs tvö að það væri virkilega sniðug hugmynd að nota fjórhjóladrifnu útgáfuna af Aston Martin Vanquish og Jaguar XKR. Eina vandamálið með það var að það voru ekki til slíkir bílar.
Bílasmiðirnir áttu þá einfaldlega ekki til. Ég fór í báðar verksmiðjurnar og þeir áttu bílana ekki til. Þannig að tæknibrelludeildin mín bjó til fjóra Aston Martin-bíla og fjóra Jaguar, breytti algerlega framendanum á þeim öllum og bjó til einu fjórhjóladrifnu útgáfuna af þessum bílum fyrir tökurnar á ísnum.
Hitt sem við urðum að íhuga var að við vorum á ís og urðum að hugsa um öryggi ökumanna og hvað myndi gerast ef ísinn brotnaði. Þeir voru 2 tonn hvor, þessir bílar. Þannig að við byggðum inn í bílinn sjálfvirka uppblásna poka, þannig að ef það myndi gerast, að ísinn brotnaði, þá myndu þeir blásast sjálfkrafa upp og halda þessum bílum á floti.
Smíðuðum jafnvel bílana sjálfir
Í myndinni þar á undan, voru Z8 í myndinni „The World is Not Enough“. Þeir voru aðeins frumgerð bíla á þeim tíma og það voru bara tveir bílar af slíkri frumgerð í boði, þannig að við smíðuðum sjálfir þrjá aðra bíla út frá þessum frumgerðum.
Hitt dæmið sem ég myndi nefna er þegar við smíðuðum Batmobile (fyrir „Batman Begins“). Það var alger sérsmíði. Það voru hlutar sem við keyptum en undirvagninn var allur sérsmíðaður, yfirbyggingin var öll sérsmíðuð, hver einasti hluti þess var smíðaður.
Autoblog: Hver hefur verið stærsta breytingin eða mikilvægasta nýbreytnin tengd bílaatriðum á ferlinum?
Corbould: Tölvutæknin (CGI) hefur hjálpað mikið til við að draga úr óþarfa hættu. Svo ef þú ert með nánast árekstur við bíl, þá er það stundum svo að þú vilt að hann sé raunverulega nálægt. Þú gætir sett tölvuteiknaðan bíl þarna til að draga úr áhættunni fyrir ökumanninn. Svo er ég viss um að tölvutæknin hafi hjálpað mikið til að fegra það sem við gerum í alvöru.
Autoblog: Er bíla-glæfrabragð í „No Time to Die“ sem hefði verið ómögulegt að gera fyrir 10, 15, 25 árum síðan?
Corbould: Nei, ég held að það sé ekki til. DB5 fer aftur til tíma Goldfinger. Það er gaman að sjá þetta í fullum ham núna frekar en bara í „leiktjaldaútgáfu“.
Við fengum reyndar nokkrar hugmyndir sem komust ekki inn í myndina, sem við hefðum líklega ekki getað gert fyrir 20 árum síðan. Þegar við vorum að tala um græjur, vorum við að tala um alls konar skrýtna hluti eins og dróna sem myndu birtast aftan við númeraplötuna og væri skotið upp í loftið, fallhlífar sem komu upp úr þakinu þegar bíllinn fer fram af brún, en enginn af þeim rataði á hvíta tjaldið. Þetta hefði líklega verið erfitt fyrir 20 árum síðan.
Autoblog: Það sýnir okkur að þú gerir meira en að láta hasarsenur gerast – þú hefur oft komið með hugmyndir að þeim í fyrsta lagi. Ian Sharp, leikstjóri annars tökuliðs „GoldenEye“, gefur þér heiðurinn af hugmyndinni um skriðdrekaárásina í myndinni.
Ég las líka að hugmyndin að neðanjarðarlestarslysinu í „Skyfall” var afleiðing draums sem þig dreymdi. Eru þetta sjaldgæf tilvik og hefur þú einhvern tíma fengið meira en þú bjóst við þegar þú hefur legt eitthvað til?
Corbould: Atriðin tvö sem þú nefndir eru stærstu dæmin. En einnig lokasenan í „Skyfall“. Ég var boðaður á fund með leikstjóranum Sam Mendes og framleiðendum og þeir voru ekki ánægðir með endinn, svo þeir spurðu: „Chris, getur þú lagt höfuðið í bleyti og komið með eitthvað annað?“ Og þar kom mér í hug hugmynd að þyrlan ráðist til atlögu við húsið.
Og ég var svo heppinn að Sam Mendes var hrifinn og sagði „farðu og gerðu þetta mögulegt“. Svo ég fór og lagfærði nokkra hluti, hann var ánægður með það og sagði, nú skaltu skjóta það. Þannig að hann gaf mér mitt fyrsta hlutverk sem leikstjóri annars tökuhópsins sem skaut þá lokasenuna í „Skyfall“.
Þetta með neðanjarðarlestina er áhugavert vegna þess að ég fékk merkilegt símtal frá Sam á meðan ég var að klára „The Dark Knight Rises“. Og hann sagði að hann hefði fengið hugmynd um þennan mikla eltingaleik í gegnum neðanjarðarlestina í London, en að hann þyrfti eitt áhrifamikið atriði.
Þannig að út frá þeim hugsunum fer ég að sofa, og þetta er að veltast um í hausnum á mér. Svo kom ég með hugmyndina að því þegar neðanjarðarlestarvagninn dettur í gegnum loftið, atriði sem hann elskaði.
Þegar ég kom aftur til Englands hóaði ég saman alla tæknimennina mína og teiknara í hóp og sagði „við skulum tala um þetta“. Og einn þeirra sagði við mig: “Á hvaða plánetu varstu þegar þig dreymdi þessa senu?” Ég sagði „hvað er vandamálið? Við kaupum bara fullt af gömlum neðanjarðarlestarvögnum”. Og einn þeirra sagði: „Chris, þeir eru 60 tonn hver“. „Jæja, þá munum við smíða okkar eigin.“ Þá sagði einn þeirra: „Þeir eru 18 metrar á lengd, Chris.“ „Jæja ókei, það er þannig – það verður bara svoleiðis”.
Autoblog: Hver var svo niðurstaðan?
Corbould: Þetta var virkilega stór sena sem teygði sig frá einu horni 007 kvikmyndaversins til annars. Það var á einspora yfirhangandi braut, þannig að setja þurfti allt settið upp. Ég ræddi við listadeildina, ég sagði „ég vil ekki að þetta renni bara yfir gólfið. Þessi hlutur á að vega 200 tonn, hann ætti að spæna upp gólfið“. Þannig að smíðadeildin og listadeildin smíðuðu sérstakt gólf ofan á, um það bil 30 cm djúpt með brotefnum – svo þegar lestin er að plægja sig niður í gólfið, þá lítur það út eins og hún sé að plægja upp alla steypuna. Það sama var með stoðirnar.
Nú urðum við að koma þessu á hreyfingu en stærra vandamál reyndist að stöðva það. Við vorum með um það bil 10 til 15 tonn að þyngd á um 50 km hraða og við urðum að stöðva þetta frekar fljótt. Það voru þá fjögur eða fimm mismunandi kerfi þarna inni sem stöðvuðu það. Eitt kerfi myndi byrja, síðan tæki næsta við, og svo koll af kolli.
Autoblog: Þakka þér kærlega fyrir að gefa okkur tíma þinn. Ég er mikill aðdáandi James Bond, sem nær alveg aftur til „GoldenEye“ og það er virkilega sérstakt að tala við einhvern sem hefur átt svo mikilvægan þátt í að búa til kvikmyndirnar.
Corbould: Þetta var mjög ánægjulegt, takk fyrir. Það er fullt af fólki sem á sinn þátt í þessu. Ég er með meira en 100 manns í liðinu, sem eru allir snillingar út af fyrir sig, svo ég tek hrósinu fyrir þeirra hönd.
(Byggt á viðtali á vef Autoblog)
Umræður um þessa grein